مدرسه عشق
مدرسه عشق
در مجالی كه برایم باقیست
بازهمراه شما مدرسه‌ای می‌سازیم
كه در آن همواره اول صبح
به زبانی ساده مهر تدریس كنند
و بگویند خدا
خالق زیبایی
و سُراینده عشق
آفریننده ماست
مهربانیست كه ما را به نكویی
دانایی
زیبایی
و به خود می‌خواند
جنتی دارد نزدیك، زیبا و بزرگ
دوزخی دارد - به گمانم -
كوچك و بعید
درپی سودا نیست
كه ببخشد ما را
و بفهماندمان
ترس ما بیرون از دایره رحمت اوست
در مجالی كه برایم باقیست
باز همراه شما مدرسه‌ای می‌سازیم
كه خِرد را با عشق
علم را با احساس
و ریاضی با شعر
دین را با عرفان
همه را با تشویق تدریس كنند
لای انگشت كسی
قلمی نگذارند
و نخوانند كسی را حیوان
و نگویند كسی را كودن
و معلم هر روز
روح را حاضر و غایب بكند
و بجز ایمانش
هیچكس چیزی را حفظ نباید بكند
مغزها پر نشود چون انبار
قلب خالی نشود از احساس
درسهایی بدهند
كه بجای مغز، دلها را تسخیر كند
از كتاب تاریخ
جَنگ را بردارند
در كلاس انشأ
هركسی حرف دلش را بزند
غیرممكن را از خاطره‌ها محو كنند
تا، كسی بعد از این
باز همواره نگوید: هرگز
و به آسانی همرنگ جماعت نشود
زنگ نقاشی تكرار شود
رنگ را در پائیز تعلیم دهند
قطره را در باران
موج را در ساحل
زندگی را در رفتن و برگشتن
از قلة كوه
و عبادت را در خدمت خلق
كار را در، كندو
و طبیعت را در جنگل و دشت
مشق شب این باشد
كه شبی چندین بار
همه تكرار كنیم:
عدل
آزادی
قانون
شادی ...
امتحانی بشود
كه بسنجد ما را
تا بفهمند چقدر
عاشق و آگه و آدم شده‌ایم
در مجالی كه برایم باقیست
باز همراه شما مدرسه‌ای می‌سازیم
كه در آن آخر وقت
به زبانی ساده
شعر تدریس كنند
و بگویند كه تا فردا صبح
خالق عشق نگهدار شما
زنده یاد مجتبی کاشانی