-
مراقبه یازده و دوازده
مراقبه شماره یازده
در فاصله بین نفس‌ها صاف و استوار بنشینید ولی در آرامش، تمرکز خود را روی تنفس ببرید. اجازه دهید دمتان به ناحیه قلب و در مرکز قفسه سینه رفته و بازدم ازآنجا برخیزد. هنگام تنفس از بینی، نفستان صدای کمی ایجاد کند.
ممکن است هنگام دم صدای «هم» و هنگام بازدم صدای «سو» شنیده شود. همان‌طور که قبلاً
گفته شد در سانسکریت «هم» به معنی «من» و «سو» به معنی «آن» است. صدای تنفس مانترای طبیعی است، چنانچه گویی با هر دم و بازدم یگانگی با لایتناهی را به یادمان آورد. ولی الزامی به شنیدن صدا به‌صورت مانترا نیست. فقط کافی است صدا را همان‌طور که هست بشنوید. به صدایی که نفس ایجادمی کند توجه کنید که وقتی در ناحیه قلب تمام می‌شود مکث کوتاهی همراه با سکون و آرامش به وجود می‌آورد. بر آن سکون تمرکز کنید. سعی نکنید آن را طولانی کنید فقط به آن توجه کنید.سپس وقتی بازدم آغاز می‌شود صدای نفس را دنبال کنید تا در فضای بیرون تمام شود. مجدداً به سکون توجه کنید، به‌آرامی در آنجا تمرکز کنید ولی سعی نکنید آن را طولانی کنید. نفس‌ها را بدین‌وسیله دنبال کنید، به‌آرامی روی فضای درون و بیرون تمرکز کنید. اجازه دهید خود تمرین توجه شمارا جذب کند.
مراقبه دوازدهم
خدا را در پایان بازدمتان پیدا کنید:
زمانی که به انتهای بازدمتان می‌رسید
اجازه دهید نفستان برای 30 ثانیه یا بیشتر
بیرون باشد تا جایی که احساس راحتی می‌کنید
در این فضا که نفسی و جود ندارد آرام بگیرید.
سپس این فضا را «خدا» یا «خود» یا «هشیاری ناب» نام دهید.
اجازه دهید در این لحظه پایانی در خلأ بازدم بمانید که راهی است برای ورود به فضای خود.
توجه کنید چگونه در این فضا کاملاً در لحظه هستید
فقط تجربه حال هیچ گذشته یا آینده‌ای وجود ندارد . فقط تجربه حال
مترجم: مخزنی
